Εν αρχή ήν ο Λόγος...

There was Eru, the One, who in Arda is called Iluvatar; and he

made first the Ainur, the Holy Ones, that were the offspring of his thought,

and they were with him before aught else was made. And he spoke to

them, propounding to them themes of music; and they sang before him,

and he was glad. But for a long while they sang only each alone, or but

few together, while the rest hearkened; for each comprehended only that

part of me mind of Il ̇vatar from which he came, and in the understanding

of their brethren they grew but slowly. Yet ever as they listened they came

to deeper understanding, and increased in unison and harmony

 Έτσι ξεκίνησαν λοιπόν όλα. Ο Έρου, ο Ένας, έφτιαξε τους Άινουρ (κάτι σαν τους αγγέλους της χριστιανικής θρησκείας), οι οποίοι ήταν τέκνα της σκέψης του. Και τους μίλησε και τους ζήτησε να αρχίσουν τα τραγουδάνε. Και καθώς τραγουδούσαν ο Έρου τους άλλαζε το τραγούδι και αποκτούσαν όλο και περισσότερη αρμονία αναμεταξύ τους. Long story short, όπως και στην χριστιανική θρησκεία (Τα έργα του Τόλκιν ήταν βαθιά θρησκευτικά, αν και τα επιμελούταν συνεχώς για να μην είναι αυτό πολύ φανερό αφού δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους), ένας από τους Άινουρ, ο Μέλκορ, ο πιο δυνατός και σεβάσμιος ανάμεσα στους Άινουρ, άρχισε να αλλάζει το τραγούδι και να αυτοσχεδιάζει λόγω του εγωισμού και της μεγαλομανίας του.

Then Iluvatar spoke, and he said: Mighty are the Ainur, and

mightiest among them is Melkor; but that he may know, and all the Ainur,

that I am Il ̇vatar, those things that ye have sung, I will show them forth,

that ye may see what ye have done. And thou, Melkor, shalt see that no

theme may be played that hath not its uttermost source in me, nor can

any alter the music in my despite. For he that attempteth this shall prove

but mine instrument in the devising of things more wonderful, which he

himself hath not imagined.

Και με αυτά τα λόγια ο Έρου τους έδειξε ένα μεγάλο όραμα, το αποτέλεσμα της μουσικής τους, η οποία έμελλε να κατασκευάσει την Εα, της Άρντα, την γη και τον κόσμο της Μέσης Γης.
  

...and they saw a new World made visible before them, and it was globed amid the Void, and it was sustained therein,but was not of it. And as they looked and wondered this World began to unfold its history, and it seemed to them that it lived and grew

Kαι μέσα σε αυτό τον κόσμο είδαν ζωντανά πλάσματα, τα παιδιά του Ιλούβαταρ, τα Ξωτικά και τους Ανθρώπους, τα οποία φτιάχτηκαν απευθείας από τον Έρου και κανένας από τους Άινουρ δε πήρε μέρος στη δημιουργία τους παρά μόνο ο Ένας.

But the other Ainur looked upon this habitation set within the vast

spaces of the World, which the Elves call Arda, the Earth; and their hearts

rejoiced in light, and their eyes beholding many colours were filled with

gladness

Και ο Έρου που τους είδε να χαίρονται και να είναι ευτυχισμένοι με το όραμα, του έδωσε σάρκα και οστά με τα λόγια του και έβαλε την Ιερή, Άφθαρτη και Διαρκής Φωτιά στην μέση της Έα, στην καρδιά του κόσμου, για να γεννηθεί ο κόσμος.

...and those of you that will may go

down into it. And suddenly the Ainur saw afar off a light, as it were a

cloud with a living heart of flame; and they knew that this was no vision

only, but that Il ̇vatar had made a new thing: E‰, the World that Is

Έτσι ορισμένοι από τους Άινουρ, κατέβηκαν στον καινούριο κόσμο και τους ονόμασαν Βάλαρ (Οι Δυνάμεις του Κόσμου). Όταν έφτασαν όμως είδαν τη Γη γυμνή και σε καμία περίπτωση δεν ήταν όπως στο όραμα του Έρου. Eίχαν φτάσει στην Αρχή του Χρόνου και κατάλαβαν ότι όλα όσα τους έδειξε ο Έρου ήταν προμηνύματα και κομμάτια του Μέλλοντος. Η δουλειά τους, η μοίρα τους, ήταν να ετοιμάσουν την Γη έτσι ώστε να τη βρουν έτοιμη τα παιδιά του Ιλούβαταρ όταν θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου για να ξυπνήσουν. Ο Μέλκορ όμως βλέποντας την ομορφιά αλλά και την πολύ μεγάλη πιθανότητα που είχε αυτή η Γη να τελειοποιηθεί, προσπάθησε να την ονομάσει κτήμα του.

But Manwe was the brother of Melkor in the mind of Iluvatar, and

he was the chief instrument of the second theme that Iluvatar had raised

up against the discord of Melkor; and he called unto himself many spirits

both greater and less, and they came down into the fields of Arda and

aided Manwe, lest Melkor should hinder the fulfilment of their labour for

ever, and Earth should wither ere it flowered. And Manwe said unto Melkor:

This kingdom thou shalt not take for thine own, wrongfully, for many

others have laboured here do less than thou.í And there was strife between

Melkor and the other Valar; and for that time Melkor withdrew and departed

to other regions and did there what he would; but he did not put the

desire of the Kingdom of Arda from his heart.

Kαι έτσι ξεκίνησε ο μεγάλος πόλεμος μεταξύ των Βάλαρ και του Μέλκορ για την κυριαρχία στην Άρντα.

...and they built lands and Melkor destroyed them; valleys they delved and

Melkor raised them up; mountains they carved and Melkor threw them

down; seas they hollowed and Melkor spilled them; and naught might

have peace or come to lasting growth, for as surely as the Valar began a

labour so would Melkor undo it or corrupt it. And yet their labour was not

all in vain; and though nowhere and in no work was their will and purpose

wholly fulfilled, and all things were in hue and shape other than the Valar

had at first intended, slowly nonetheless the Earth was fashioned and

made firm.

Kάπως έτσι πλάστηκε ο κόσμος της Μέσης Γης μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά του Ιλούβαταρ.

Mithrandir

Σημείωση 1: Τα κομμάτια από το βιβλίο θα είναι πάντοτε σε κίτρινο χρώμα για να κάνουν αντίθεση με το κόκκινο του φόντου και να διαβάζονται εύκολα καθώς και να ξεχωρίζουν από τα σχόλια μου.

Σημείωση 2: Το επόμενο άρθρο θα έχει να κάνει με τους Βάλαρ και τους Μάιαρ.

Περί τέχνης ο λόγος...

“Fantasy is escapist, and that is its glory. If a soldier is imprisoned by the enemy, don't we consider it his duty to escape?. . .If we value the freedom of mind and soul, if we're partisans of liberty, then it's our plain duty to escape, and to take as many people with us as we can!”- J.R.R. Tolkien

Ένα από τα μεγάλα και προφανώς αναπάντητα ερωτήματα της φιλοσοφίας, το οποίο είναι από τα πρώτα με τα οποία καταπιάνεται ένας που σπουδάζει φιλοσοφία είναι το εξής: "Άν πέσει ένα δέντρο στο δάσος και δεν είναι κανείς να το ακούσει γύρω, κάνει θόρυβο;" Έτσι λοιπόν, όπως και το δέντρο, ένα λογοτεχνικό έργο που γράφεται και δεν το διαβάζει κανένας, έχει νόημα; Η απάντηση είναι σχετική. Κάποιος θα έλεγε πως έχει το νόημα που προσπάθησε να εξωτερικεύσει ο συγγραφέας του. Είναι όμως αυτό το νόημα καθολικό; Δηλαδή για έναν αναγνώστη του στην άλλη άκρη της γής, το διάβασμα αυτού του βιβλίου θα έκανε την ίδια εντύπωση και θα εξήγαγε το ίδιο νόημα με τον συγγραφέα; Προφανώς όχι. Η λογοτεχνία, όπως και η φύση, έχει το σχήμα που της δίνουμε εμείς. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύσει διαφορετικά ένα λογοτεχνικό έργο και αυτή είναι η μαγεία του έργου. Δυστυχώς, σήμερα δίνεται περισσότερο αξία στο νόημα που ήθελε να προσδώσει ο συγγραφέας στο κείμενο ή στο ποίημα... Για μένα αυτό είναι η στυγνή δολοφονία της λογοτεχνίας.

Το απόφθεγμα στην αρχή του post είναι ένα από τα λίγα που με έχουν κάνει να κοιτάξω προς τα μέσα και να εξερευνήσω κάθε σκοτεινή γωνιά της ψυχής μου. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου λέει το ρητό και θα συμφωνήσω απόλυτα, ή μάλλον θα αντικαταστούσα μόνο την λέξη ψυχή με τη λέξη μυαλό.

Το μυαλό είναι η κορώνα της βασιλικής μας ιδιότητας. Έχει την ικανότητα να σκέφτεται, να αρέσκεται, να αγαπά, να ενθαρρύνει και να αποθαρρύνει, να μας ταξιδεύει.

Βέβαια μόνο του δεν μπορεί να κάνει τίποτα από αυτά. Γι'αυτό βασίζεται σε κάτι άλλο. Σε κάτι που θα το ερεθίσει, που θα του δώσει μια δυνατή σπρωξιά  για να κυλήσει στην κατηφόρα της σκέψης. Αυτό το κάτι είναι η καρδιά, το μάτι, το αυτί, η μύτη, η γλώσσα, τα χέρια του. Όπως προσέξατε πρόσθεσα ακόμα μια αίσθηση, η έκτη αίσθηση, η "ανεξήγητη". Αυτή που ναι μεν υπάρχει, αλλά δεν μπορέσαμε και ούτε θα μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τη φύση της.

Πίσω στα δικά μας όμως. Ένα ωραίο, καλογραμμένο βιβλίο φαντασίας, γεμάτο πολυδιάστατους ήρωες ποτισμένους με κάθε ηθική αξία και κάθε ιδανικό σε χώρες που από δυστοπίες εξελίσσονται σε ουτοπίες είναι ένα από τα πράγματα που πάντα μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Όπως κάποιος μπορεί και να καταλάβει από την φωτό προφίλ μου και το nickname είμαι τεράστιος λάτρης του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και γενικά οτιδήποτε έχει γραφτεί από το χέρι του μεγαλύτερου και πιο πετυχημένου (για μένα) συγγραφέα.

Με αυτό τον αφορισμό ο Tolkien ξεδιπλώνει όλη την αιτία της ύπαρξης της φαντασίας, που βασιλεύει στα βιβλία του και στα βιβλία του Lewis, της Rowling, του Pratchett, του Martin, του Paolini, του Riordan, του Salvatore και του Alexander. Η φαντασία έχει ως στόχο της την ΑΠΟΔΡΑΣΗ!

Απόδραση από κάθε τι που μας κουράζει, κάθε τι που μας κάνει να αγανακτούμε, κάθε τι που μας κοιτάζει και η παγερή του ματιά μας υπενθυμίζει ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι γεμάτος παράδοξα, αβεβαιότητα, ρίσκο, πόνο και στεναχώρια. Αυτό ήθελε να μας περάσει ο Tolkien και το κατάφερε φτιάχνοντας τον μυθικό κόσμο της Μέσης Γης (που και αυτή είναι βασισμένη στην πραγματική γη, ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση). Αυτό ήθελε να μας περάσει η Rowling που γέμισε τη ζωή μας με πραγματική μαγεία και έκανε ακόμα και άτομα 30 και 40 χρονών να περιμένουν το γράμμα για το Hogwarts. Αυτό ήθελε να περάσει ο Lewis και κάθε αναγνώστης του έψαχνε τις ντουλάπες του μπας και βρει την πολυπόθητη είσοδο στη Νάρνια...

Δεν είναι κακό να ονειροπολούμε. Το θέμα δεν είναι να ζήσουμε τη ζωή μας με κάτω τη μπάλα και πατώντας σταθερά στη γη. Το θέμα είναι να έχουμε τη δυνατότητα να ζούμε ΠΟΛΛΕΣ ΖΩΕΣ είτε μέσω των χαρακτήρων των βιβλίων ή των βιντεοπαιχνιδιώ ή της μουσικής κλπ κλπ. Υπάρχει κάτι που να ομορφαίνει και να δίνει σημασία στη ζωή πιο πολύ από αυτό; I think not.

Η Φύση είναι ομορφιά και δίνει νόημα στη ζωή. Το ίδιο όμως και η Τέχνη.

Mithrandir

Η νύχτα απελευθερώνει...

Η ομορφιά της νύχτας.

Και τί άλλο μπορούμε να κάνουμε τη νύχτα από το να υπερβάλλουμε; Η νύχτη είναι η υπερβολή η ίδια. Η στιγμή που κοιτάς τον Θεό στα μάτια και του λες "Οι μέρες περνάνε αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ και το ευχαριστιέμαι.ΖΩ!" Μπορεί να σε κάνει τίποτα πιο ζωντανό από τη νύχτα; Ξυπνάει τα πάθη σου. Τα βασικότερα ένστικτα σου βασανίζουν την συνείδηση και το μυαλό.

Πάντα ένιωθα πολύ πιο όμορφα μέσα στη νύχτα απ'ότι κάτω από τον ήλιο. Η νύχτα είναι γεμάτη από τις αμαρτίες σου. Δε σε κοροιδεύει. Δε σου επιβάλει την σοβαροφάνεια. Είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις. Να το παρακάνεις ρε παιδί μου!

Οι μεγαλύτερες αγάπες έχουν ανθίσει μέσα στην μυστική φύση της νύχτας. Πόσα κρεβάτια στον κόσμο γέμισαν ιδρώτα και ντροπή κάτω από τα άγρυπνα μάτια του φεγγαριού; Ο έρωτας ανθίζει και την ημέρα. Τη νύχτα όμως γίνεται θηρίο. Ψηλώνει, θεριεύει. Τα ζευγαράκια στις γωνιές και τα σκοτεινά σοκάκια της πόλης είναι σαν να συμμετέχουν σε μια μεγάλη ιεροτελεστία. Όλα τους. Η γιορτή ξεκινάει και κρατάει μέχρι το πρωί.

Mithrandir