Τα πάντα αλλάζουν...

Αναλωσιμότητα. Η μάλλον η αποδοχή αυτής της ιδέας.

Όλα είναι αναλώσιμα.
Και δε μιλάω μόνο για το γάλα στο ψυγείο ή την κονσέρβα στο ράφι.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αναλώσιμες.
Η ανθρώπινη ζωή είναι αναλώσιμη.
Η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους είναι αναλώσιμη.
Η εξωτερική εμφάνιση είναι αναλώσιμη.
Όλα ξεφτύνουν με τον καιρό.

Η φύση ποτέ δεν είχε ως πρόθεση την αναλωσιμότητα. Η φύση στοχεύει σε πράγματα διαρκή, αέναα, αιώνια. Αποτελείται από καθολικές και μοναδικές αλήθειες. Τα μήλα από την αρχή του κόσμου μέχρι σήμερα πέφτουν προς τα κάτω. Δεν αιωρούνται. Δεν εκτινάζονται. Δεν άλλαξε τίποτα.

Ο Αριστοτέλης από την άλλη πίστευε ότι η φυσική διαδικασία είναι η ίδια για όλα τα πράγματα σ'αυτό τον κόσμο. Γέννηση-Αύξηση-Τελείωση-Παρακμή-Φθορά.

Τι ισχύει λοιπόν; Η δικιά μου άποψη είναι πιο κοντά στην αέναη διατήρηση των φυσικών πραγμάτων. Ο άνθρωπος αναλώνεται, ναι. Η ψυχή του όμως όχι. Τη στιγμή που θα αφήσει την τελευταία του ανθρώπινη πνοή, θα περάσει σε μια διαφορετική, αιθέρια και υπερούσια κατάσταση στην οποία θα αναγνωρίσει τον εαυτό του. Η σάρκα που έκρυβε όλα τα ένοχα του μυστικά, όλες τις καταπιεσμένες του αλήθειες θα έχει λιώσει, ξεφτύσει και κατακερματιστεί. Εκεί η γύμνια μας θα γίνει το μεγαλύτερο μας όπλο.

Όσο για τις ανθρώπινες-φυσικές αξίες όπως η εμπιστοσύνη και οι φιλικές και ερωτικές σχέσεις ισχύει μεν το ότι είναι αναλώσιμες, αλλά όχι επειδή έχουν μια a priori ημερομηνία λήξης. Μια ανθρώπινη σχέση πχ. βασισμένη στο σεβασμό, την ειλικρίνια και την εμπιστοσύνη, τεχνικά μιλώντας, μπορεί να διατηρηθεί για ΠΑΝΤΑ. Υπό τις κατάλληλες προυποθέσεις. Αυτό όμως που τις κάνει αναλώσιμες είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Στα πράγματα που πρέπει να δείξει το μεγαλείο της δημιουργίας του, εκεί που πρέπει να δείξει ότι ΟΝΤΩΣ είναι φτιαγμένος κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν του Θεού, εκεί είναι που τα χαλάει όλα.

Γιατί; Δε θα μάθουμε ποτέ.

Υ.Γ: Μια ανθρώπινη σχέση που έχει ξεπεράσει το "σαρκικό" επίπεδο και έχει κατακτήσει το πνευματικό και αιώνιο δεν έχει να φοβάται τίποτα. Για μια τέτοια σχέση η αναλωσιμότητα δεν είναι παρά μια άσχημη και κακόηχη λέξη σε ένα ξεχασμένο λεξικό.

Mithrandir

Η ζωή μετά...

Από τη στιγμή που τακτοποίησα όλες μου τις υποχρεώσεις στην alma mater μου, ήρθε η στιγμή και για μένα να παραδωθώ ολόψυχα στο μεθυστικό πνεύμα του καλοκαιρινού ήλιου και της θάλασσας.

Ένα στοίχημα για μένα είναι να κάνω αυτό που έκανα και παλιά. Να ξυπνάω στις 7 η ώρα και να κάνω ένα brisk constitutional (έναν όμορφο και χαλαρωτικό περίπατο στους δρόμους της πόλης). Τα φύλλα του πλατάνου 500 μέτρα από το σπίτι μου, δίπλα στην εκκλησία, ήτανε πάντα ένας πολύ μεγάλος σύμμαχος ενάντια στις ακτίνες του πατέρα των αστεριών. Όταν κάνεις ένα βήμα πιο κοντά του νιώθεις την ασφάλεια και την δροσιά του. Τα δέντρα είναι το air-conditioner της φύσης. Ψέματα είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να διατηρεί σταθερή την μεσότητα ανάμεσα στο κάθετι; Προφανώς και κάτι τέτοιο πηγάζει από τη φύση. Τα δέντρα και ο ήλιος είναι οι αιώνιοι αντίπαλοι. Όπως ο τριαδικός Θεός και ο Διάβολος. Όπως η φύση του ανθρώπου και οι επιθυμίες του.

Πριν ξεκινήσω για τον περίπατο, επιβάλλεται να κάτσω λίγο στο μπαλκόνι και να προσέξω την κροκόπεπλη αυγή. Τι καλύτερο από το να σε γεμίσει για όλη την ολόκληρη μέρα το πορτοκαλί της ανατολής; Είναι η αίσθηση που σου δίνει μια ελκυστική γυναίκα, ένα χαριτωμένο μωρό, μια στοργική μητέρα... Η αίσθηση είναι κοινή παντού. Η ομορφιά είναι καθολικό χαρακτηριστικό, δεν αλλάζει ανάλογα το φύλο, την κατάσταση ή την ψυχή.

Ε λοιπόν ναι! Το πήρα απόφαση.

Mithrandir

Τόσο λίγος χρόνος...

Μια νέα ανανεωμένη σχέση με τα βιβλία.

Δεν πρόκειται να πάρω ποτέ διαζύγιο μαζί τους. Με τα βιβλία δεν κάνεις ποτέ λάθος. Πάντα φανταζόμουν, μαζί με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, πως ο Παράδεισος θα ήταν ένα είδος βιβλιοθήκης.

"Η βιβλιοθήκη σου ας είναι το μεγαλύτερο σου καταφύγιο. Οι κίτρινες σελίδες του ξεθωριασμένου αντίτυπου ας είναι ο οδηγός σου. Ο συνομιλητής σου. Η τροφή σου." Έτσι έλεγα μέσα μου. Και ήξερα οτι είναι αλήθεια.

Τα βιβλία προσφέρουν κάτι που λίγα πράγματα στον κόσμο μπορούν να κοντράρουν. Όταν στον κόσμο σου όλα καταστρέφονται, μπορείς να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις. Να φύγεις, ναι! Η πόρτα είναι η αυτοκτονία. Τα βιβλία είναι το παράθυρο. Πιο έντονο, πιο επαναστατικό, πιο δυνατό το να σπάσεις το τζάμι και να πηδήξεις έξω. Μπορούν να σου δώσουν την απόδραση που περιμένεις χωρίς αίματα, σχοινιά και δηλητήρια.

Οι χιλιάδες χαρακτήρες (είτε με σάρκα και οστά είτε οι χαρακτήρες πάνω στο χαρτί) που κοσμούν όλες τις σελίδες του κόσμου είναι οι σύντροφοι σου. Διαλέγεις να διαβάσεις γιατί θέλεις, επιδιώκεις, λαχταράς, ποθείς αυτή τη σχέση την αυθεντική, την σχέση της δημιουργίας. Η αίσθηση που σου δίνει το βιβλίο δεν συγκρίνεται με την αγωνία του φιλμ ή την ανατριχίλα της ωραίας μουσικής. Αυτό που σου χαρίζει είναι η συμμετοχή. Η συμμετοχή σε κόσμους καινούριους, καλοστολισμένους, ονειρικούς σε εποχές αξίας, τιμής, νοσταλγίας. Από τόπους με βρώμικα πεζοδρόμια γεμάτα σκουπίδια και σάλιο σε μαγικά βασίλεια με ήρωες, πριγκίπησσες με μακριά, ξανθά μαλλιά και ωραία μπλε φορέματα κεντημένα με τον ιδρώτα της τελευταίας παραμάνας. Η φαντασία είναι το μαγικό σου χαλί.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα κομμάτι από τον "Φύλακα στη Σίκαλη" του Σάλιντζερ. "Αυτό που πραγματικά με τρελαίνει είναι ένα βιβλίο που, όταν το τελειώσεις, εύχεσαι ο συγγραφέας που το έγραψε να ήταν ένας καταπληκτικός σου φίλος, τον οποίο μπορούσες να τον καλέσεις στο τηλέφωνο όποτε ήθελες. Αυτό δε συμβαίνει πολλές φορές, όμως. "

Τα φιλοσοφικά σε κάνουν να σκέφτεσαι. Τα ιστορικά σε θλίβουν. Οι βιογραφίες σε εμπνέουν. Τα πολιτικά σε ξυπνάνε. Τα ψυχολογικά σε τρομάζουν.Τα λογοτεχνικά όμως σου δίνουν τα πάντα.

Κάθομαι ξαπλωμένος στον καναπέ και αποφασίζω σαν ψευτο-Βυρωνικός ήρωας να ενδώσω ολοκληρωτικά στα ένστικτα μου. Ανοίγω το βιβλίο ήρεμα ήρεμα στην σελίδα που το είχα αφήσει. Από εκείνη τη στιγμή δε θυμάμαι τίποτα παρακάτω...

Ένα δωμάτιο χωρίς βιβλία είναι σαν ένα σώμα χωρίς ψυχή. - Κικέρωνας

Mithrandir

The Force is strong with this one...

Kυριακή 9 Ιουνίου 2013. Ξημερώνει και με βρίσκει στον υπολογιστή να επανέρχομαι σε μια αγαπημένη συνήθεια που είχα πολύ καιρό ξεχασμένη.

Το blogging άλλωστε δεν είναι χόμπυ.
Bloggάρεις όταν έχεις ανάγκη να bloggάρεις.
Είναι περισσότερο πνευματική πανάκεα παρά ένα ξεκούραστο άθλημα.
Υπάρχει τίποτα πιο δημιουργικό από την ανάγκη;

Τόσο καιρό που έλειψα είχα τόσες καινούριες εμπειρίες, τόσες καινούριες ιδέες, τόσα καινούρια πράγματα για να μιλήσω και να μοιραστώ και όμως δεν είχα τον παραμικρό λόγο να το κάνω.
Μπορώ να πω πως είμαι σε μια σημαντική περίοδο της ζωής μου ( "era" όπως λένε και οι Εγγλέζοι, και όπως θα την χαρακτήριζε η Κόρτνει Κοξ ) η οποία με γεμίζει από κάθε άποψη. Πνευματικά και συναισθηματικά βρίσκομαι στους Νήσους των Μακάρων και στο Άμαν της Μέσης Γης, έτοιμος να γευτώ την ατέλειωτη και αναλλοίωτη εφορία της αιώνιας ζωής.

 Έβαλα κάποιους στόχους τα δύο χρόνια που πέρασαν.

Η ανάπτυξη μιας ζωοδόχου σχέσης με την Φύση ήταν κάτι παραπάνω από ανάγκη. Για να αποκτήσω μια αυθεντική σχέση με τον δημιουργό της ύπαρξης και τον ευεργέτη της ζωής έπρεπε πρώτα να περάσω από τους κήπους του και να ποτίσω τα δεντρύλλια του. Η Φύση είναι το ζωντανό ένδυμα του Θεού έγραφε ο Ralph Waldo Emerson. Πόσο ζωντανό μπορεί να είναι, θα μου πείτε, μέσα στην πόλη; Πώς γίνεται να υμνήσεις την φύση μέσα από τόπους που σου υπενθυμίζουν τον βιασμό και την κακοποίηση της; Δυστυχώς δεν έχουμε όλοι την ευχέρεια να γίνουμε δεύτεροι Thoreau, να ζήσουμε στην γυμνή και ακτινοβόλα σκέπη της ύπαρξης με τα απολύτως απαραίτητα και τον ήλιο να ξεδιψάει το σκοτάδι στην ψυχή μας. Μπορεί και να μην θέλουμε. Μπορεί η σήψη να έχει φτάσει τόσο κοντά στην καρδιά μας που δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά από το σούπερμάρκετ, τον κινηματογράφο, τις βιτρίνες και την ματαιοδοξία που ενέχει η πόλη. Δεν το πιστεύω όμως. Η αρετή βρίσκεται στη μεσότητα έλεγε ο Αριστοτέλης. Ούτε η φύση του ανθρώπου έχει εκτροχιαστεί τόσο αλλά ούτε χρειάζεται να ζήσει στις λίμνες και να γλύφει τους βατράχους για λίγες στιγμές ευτυχίας. Όχι. Ο άνθρωπος μπορεί να θαυμάσει τον ουρανό ακόμα και κάτω από το φρεάτιο του υπονόμου. Ανάμεσα στις παράλληλες γραμμές του μπορεί να βλέπει τα αστέρια να λάμπουν και να του υπενθυμίζουν ότι, αν και εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, είναι πάντα μια ματιά μακριά να του ομορφαίνουν την νύχτα. Τι διαφορά έχει όταν το "μανίκι" του Θεού, ο άνθρωπος, κομμάτι της φύσης και της βουλής του, βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από τους "γιακάδες" του, τα δέντρα, τα ποτάμια, τα αστέρια, τον λευκό και φρέσκο αέρα; Καμιά. Η Φύση αντέχει. Αντέχει βιασμούς και δολοφονίες. Την αυθεντικότητα και την ελευθερία της δεν θα μπορέσει κανείς να την παραβιάσει. Ευτυχώς σε μένα και σε σένα, ΔΕ θα λείψει.

Mithrandir