Kυριακή 9 Ιουνίου 2013. Ξημερώνει και με βρίσκει στον υπολογιστή να επανέρχομαι σε μια αγαπημένη συνήθεια που είχα πολύ καιρό ξεχασμένη.
Το blogging άλλωστε δεν είναι χόμπυ.
Bloggάρεις όταν έχεις ανάγκη να bloggάρεις.
Είναι περισσότερο πνευματική πανάκεα παρά ένα ξεκούραστο άθλημα.
Υπάρχει τίποτα πιο δημιουργικό από την ανάγκη;
Τόσο καιρό που έλειψα είχα τόσες καινούριες εμπειρίες, τόσες καινούριες ιδέες, τόσα καινούρια πράγματα για να μιλήσω και να μοιραστώ και όμως δεν είχα τον παραμικρό λόγο να το κάνω.
Μπορώ να πω πως είμαι σε μια σημαντική περίοδο της ζωής μου ( "era" όπως λένε και οι Εγγλέζοι, και όπως θα την χαρακτήριζε η Κόρτνει Κοξ ) η οποία με γεμίζει από κάθε άποψη. Πνευματικά και συναισθηματικά βρίσκομαι στους Νήσους των Μακάρων και στο Άμαν της Μέσης Γης, έτοιμος να γευτώ την ατέλειωτη και αναλλοίωτη εφορία της αιώνιας ζωής.
Έβαλα κάποιους στόχους τα δύο χρόνια που πέρασαν.
Η ανάπτυξη μιας ζωοδόχου σχέσης με την Φύση ήταν κάτι παραπάνω από ανάγκη. Για να αποκτήσω μια αυθεντική σχέση με τον δημιουργό της ύπαρξης και τον ευεργέτη της ζωής έπρεπε πρώτα να περάσω από τους κήπους του και να ποτίσω τα δεντρύλλια του. Η Φύση είναι το ζωντανό ένδυμα του Θεού έγραφε ο Ralph Waldo Emerson. Πόσο ζωντανό μπορεί να είναι, θα μου πείτε, μέσα στην πόλη; Πώς γίνεται να υμνήσεις την φύση μέσα από τόπους που σου υπενθυμίζουν τον βιασμό και την κακοποίηση της; Δυστυχώς δεν έχουμε όλοι την ευχέρεια να γίνουμε δεύτεροι Thoreau, να ζήσουμε στην γυμνή και ακτινοβόλα σκέπη της ύπαρξης με τα απολύτως απαραίτητα και τον ήλιο να ξεδιψάει το σκοτάδι στην ψυχή μας. Μπορεί και να μην θέλουμε. Μπορεί η σήψη να έχει φτάσει τόσο κοντά στην καρδιά μας που δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά από το σούπερμάρκετ, τον κινηματογράφο, τις βιτρίνες και την ματαιοδοξία που ενέχει η πόλη. Δεν το πιστεύω όμως. Η αρετή βρίσκεται στη μεσότητα έλεγε ο Αριστοτέλης. Ούτε η φύση του ανθρώπου έχει εκτροχιαστεί τόσο αλλά ούτε χρειάζεται να ζήσει στις λίμνες και να γλύφει τους βατράχους για λίγες στιγμές ευτυχίας. Όχι. Ο άνθρωπος μπορεί να θαυμάσει τον ουρανό ακόμα και κάτω από το φρεάτιο του υπονόμου. Ανάμεσα στις παράλληλες γραμμές του μπορεί να βλέπει τα αστέρια να λάμπουν και να του υπενθυμίζουν ότι, αν και εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, είναι πάντα μια ματιά μακριά να του ομορφαίνουν την νύχτα. Τι διαφορά έχει όταν το "μανίκι" του Θεού, ο άνθρωπος, κομμάτι της φύσης και της βουλής του, βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από τους "γιακάδες" του, τα δέντρα, τα ποτάμια, τα αστέρια, τον λευκό και φρέσκο αέρα; Καμιά. Η Φύση αντέχει. Αντέχει βιασμούς και δολοφονίες. Την αυθεντικότητα και την ελευθερία της δεν θα μπορέσει κανείς να την παραβιάσει. Ευτυχώς σε μένα και σε σένα, ΔΕ θα λείψει.
Το blogging άλλωστε δεν είναι χόμπυ.
Bloggάρεις όταν έχεις ανάγκη να bloggάρεις.
Είναι περισσότερο πνευματική πανάκεα παρά ένα ξεκούραστο άθλημα.
Υπάρχει τίποτα πιο δημιουργικό από την ανάγκη;
Τόσο καιρό που έλειψα είχα τόσες καινούριες εμπειρίες, τόσες καινούριες ιδέες, τόσα καινούρια πράγματα για να μιλήσω και να μοιραστώ και όμως δεν είχα τον παραμικρό λόγο να το κάνω.
Μπορώ να πω πως είμαι σε μια σημαντική περίοδο της ζωής μου ( "era" όπως λένε και οι Εγγλέζοι, και όπως θα την χαρακτήριζε η Κόρτνει Κοξ ) η οποία με γεμίζει από κάθε άποψη. Πνευματικά και συναισθηματικά βρίσκομαι στους Νήσους των Μακάρων και στο Άμαν της Μέσης Γης, έτοιμος να γευτώ την ατέλειωτη και αναλλοίωτη εφορία της αιώνιας ζωής.
Έβαλα κάποιους στόχους τα δύο χρόνια που πέρασαν.
Η ανάπτυξη μιας ζωοδόχου σχέσης με την Φύση ήταν κάτι παραπάνω από ανάγκη. Για να αποκτήσω μια αυθεντική σχέση με τον δημιουργό της ύπαρξης και τον ευεργέτη της ζωής έπρεπε πρώτα να περάσω από τους κήπους του και να ποτίσω τα δεντρύλλια του. Η Φύση είναι το ζωντανό ένδυμα του Θεού έγραφε ο Ralph Waldo Emerson. Πόσο ζωντανό μπορεί να είναι, θα μου πείτε, μέσα στην πόλη; Πώς γίνεται να υμνήσεις την φύση μέσα από τόπους που σου υπενθυμίζουν τον βιασμό και την κακοποίηση της; Δυστυχώς δεν έχουμε όλοι την ευχέρεια να γίνουμε δεύτεροι Thoreau, να ζήσουμε στην γυμνή και ακτινοβόλα σκέπη της ύπαρξης με τα απολύτως απαραίτητα και τον ήλιο να ξεδιψάει το σκοτάδι στην ψυχή μας. Μπορεί και να μην θέλουμε. Μπορεί η σήψη να έχει φτάσει τόσο κοντά στην καρδιά μας που δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά από το σούπερμάρκετ, τον κινηματογράφο, τις βιτρίνες και την ματαιοδοξία που ενέχει η πόλη. Δεν το πιστεύω όμως. Η αρετή βρίσκεται στη μεσότητα έλεγε ο Αριστοτέλης. Ούτε η φύση του ανθρώπου έχει εκτροχιαστεί τόσο αλλά ούτε χρειάζεται να ζήσει στις λίμνες και να γλύφει τους βατράχους για λίγες στιγμές ευτυχίας. Όχι. Ο άνθρωπος μπορεί να θαυμάσει τον ουρανό ακόμα και κάτω από το φρεάτιο του υπονόμου. Ανάμεσα στις παράλληλες γραμμές του μπορεί να βλέπει τα αστέρια να λάμπουν και να του υπενθυμίζουν ότι, αν και εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, είναι πάντα μια ματιά μακριά να του ομορφαίνουν την νύχτα. Τι διαφορά έχει όταν το "μανίκι" του Θεού, ο άνθρωπος, κομμάτι της φύσης και της βουλής του, βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από τους "γιακάδες" του, τα δέντρα, τα ποτάμια, τα αστέρια, τον λευκό και φρέσκο αέρα; Καμιά. Η Φύση αντέχει. Αντέχει βιασμούς και δολοφονίες. Την αυθεντικότητα και την ελευθερία της δεν θα μπορέσει κανείς να την παραβιάσει. Ευτυχώς σε μένα και σε σένα, ΔΕ θα λείψει.
Mithrandir
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου